Μας απογοητεύουν κάπως εύκολα τα πράγματα που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, αλλά υπάρχει ένα παράδοξο σε έναν γρίφο. Τα παράδοξα εμφανίζονται ως αντιφάσεις, και πολλές ψυχικές ασθένειες χαρίζουν ως αντιφάσεις. Πολλοί άνθρωποι φαίνονται να είναι ευτυχισμένοι και να 'τα έχουν όλα μαζί', ενώ στην πραγματικότητα θα μπορούσαν να αισθάνονται πιο άδειοι μέρα με τη μέρα.
Αυτό είναι παράδοξο.
Ένα άλλο παράδοξο είναι ο τρόπος με τον οποίο δίνεται η ευκαιρία θεραπείας. Κάθε φορά που εξομολογούμαστε το παζλ ότι μας έχει κατακλύσει η θλίψη ή η απελπισία ή η ανησυχία και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, υπάρχει σε πλήρη θέα κατά καιρούς η ευκαιρία ανάκαμψης. Στο τέλος είναι η αρχή. Τα αντίθετα είναι μερικές φορές αρκετά κοντά το ένα στο άλλο. Όμως η σκλήρυνση της καρδιάς μας, επειδή θέλουμε τα πράγματα με τρόπους που μας βγάζουν νόημα, δεν μας κάνει καλό. Δεν μπορούμε απλά να "ξεφύγουμε" από την κατάθλιψη ή το άγχος.
Είναι πολύ αληθινές για την τεχνογνωσία μας. Πολλά παράδοξα είναι μυστήρια που δεν μπορούν να εξηγηθούν και πρέπει απλώς να γίνουν αποδεκτά. Τέτοια πράγματα όπως η κατάθλιψη και το άγχος απαιτούν μια αποτελεσματική αντίδραση. Και μεταξύ αυτών των ισχυρών απαντήσεων θα ήταν να φτάσουμε σε μια έγκριση του γρίφου πριν από την ουσθησία αυτή η ασθένεια μπορεί να είναι πέρα από κάθε περιγραφή. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα παρατήσουμε. Δεν χρειάζεται να έχουμε την ικανότητα να εξηγήσουμε τα πάντα για να κατανοήσουμε ότι τα πράγματα είναι αυτό που είναι.
Ψυχική ασθένεια
Μήπως υπάρχει ένα παράδοξο στον τρόπο της ψυχικής ασθένειας; Ότι το κλειδί είναι η παράδοση και η απελευθέρωση, αντί να κρατάμε τη δύναμή μας; Όταν αποδεχόμαστε το παζλ, το οποίο μας οδηγεί στην απελευθέρωση και την παράδοση, το μυαλό και η καρδιά μας ξαφνικά ανοίγουν στις επιλογές για βοήθεια. Η ντροπή μας ξεπερνιέται, και ίσως ακόμη και να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει λόγος να ντρεπόμαστε - δεν είναι θέλημα του Θεού να νιώθουμε καθόλου ανεπαρκείς.
Στην πραγματικότητα είναι θέλημα του Θεού να παραδινόμαστε μπροστά του μπροστά στη γνώση που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε. Όταν παραιτούμαστε από την προσπάθεια να κατανοήσουμε αυτό που μπορεί να είναι ακατανόητο, είμαστε ανοιχτοί στην καθοδήγηση του Θεού και στη βοήθεια που μπορεί να προσφέρει μέσω διαφορετικών κλινικών τρόπων. Θα πρέπει να εμπιστευόμαστε εκείνους που έχουν υποστηρίξιμη αξιοπιστία για την παροχή βοήθειας. Ένα από τα πρωταρχικά κλειδιά της ζωής είναι αυτό της έγκρισης και, ακόμη καλύτερα, της έγκρισης αυτών των μυστηρίων που απλώς δεν μπορούμε να εξηγήσουμε.
Αλλά η έγκριση, κατά συνέπεια, είναι ένα ταξίδι. Όσο περισσότερο μπορούμε να πάρουμε αυτούς τους γρίφους που δεν μπορούν να εξηγηθούν, τόσο περισσότερο έχουμε ωριμάσει. Και η ωριμότητα, αφού ο στόχος, και η επέκταση, αφού η διαδικασία- αυτοί είναι πραγματικά οι πραγματικοί στόχοι της ζωής. Όταν είμαστε κολλημένοι μέσα σε μια τρύπα που είναι η κατάθλιψη, ή όταν εκμεταλλευόμαστε πάντα τον εαυτό μας σε μια ανησυχητική αναταραχή του χαοτικού χώρου του κεφαλιού και της καρδιάς, οι πτυχές της ωριμότητας και της ανάπτυξης φαίνονται πέρα από εμάς.
Συμπέρασμα
Καθώς αποδεχόμαστε το παζλ, ανοίγουμε την πόρτα στην εμπιστοσύνη, και είναι η ελπίδα που θα χρειαστούμε για να περιχαρακώσουμε το δρόμο μας προς το μέλλον- σε μια μορφή ύπαρξης που είναι ασφαλής και αξιόπιστη και αξιόπιστη. Μια τέτοια ελπίδα γεννάει ειρήνη. Η αποδοχή του ότι ενίοτε το άγχος και η κατάθλιψη είναι παζλ βοηθάει πάρα πολύ. Στην πραγματικότητα, μπορεί να ανοίξει την πόρτα στην εμπιστοσύνη. Και παρόλο που η αποδοχή μπορεί να είναι ένα δύσκολο μέρος για να φτάσει κανείς, η προσδοκία είναι αυτό που μας φέρνει μέχρι εκεί κατά μήκος του ταξιδιού.