Δεν είναι προσπάθεια να ανακαλύψουμε ότι είμαστε αβοήθητοι απέναντι στα κακά που συναντάμε στην τηλεόραση; Δεν αναστατωνόμαστε όταν διαβάζουμε για βάρβαρες, εγκληματικές ενέργειες αποτυπώνουν τα μέσα ενημέρωσης; Αλλά, μήπως είμαστε ΑΣΤΡΑΓΗΜΕΝΟΙ από τη στιγμή που είμαστε ενάντια στα κακά; Θα μας ενδιέφερε και θα μας παρακινούσε να αγωνιστούμε ενάντια στα "κακά" αν δεν ήταν κάποιου άλλου, αλλά δική μας επινόηση;
Συναισθήματα
Αισθανόμαστε χαλαροί ή ανεβασμένοι ή ενθουσιασμένοι, αν δούμε λίγη φανταστική δραστηριότητα; Συχνά αισθανόμαστε ευτυχείς όταν βλέπουμε ευγενείς πράξεις στα ψηφιακά μέσα και διαβάζουμε στα έντυπα μέσα. Αλλά είμαστε ευτυχείς επειδή είμαστε πρωταγωνιστές αυτών των αρετών; Είμαστε στο πλευρό της θεότητας; Ακόμα κι αν νομίζουμε ότι είμαστε πρωταγωνιστές της ευημερίας της γης, δεν αισθανόμαστε ζήλια όταν βλέπουμε τα "δικά μας" όνειρα να γίνονται high jacked και να υλοποιούνται από άλλους ανθρώπους; Δεν πληγωνόμαστε αν δεν μας προβάλλει η τηλεόραση παρά την επιθυμία μας; Δεν νιώθουμε απογοήτευση αν δεν παίρνουμε τα εύσημα και τους επαίνους (που πιστεύουμε ότι μας αξίζουν);
Φαίνεται λοιπόν ότι η αντίσταση στο κακό και η υποστήριξη στην αξία ή τη θεότητα είναι μόνο αν δεν κινδυνεύουμε και αν πρέπει να λάβουμε τα εύσημα για την αξία ή τη θεότητα, αντίστοιχα. Δεν είναι αλήθεια ότι η αντίστασή μας ή η υποστήριξή μας είναι σαφώς εξαρτημένη; Μια τέτοια υπό όρους αντίσταση ή υπηρεσία όμως ΠΟΤΕ δεν προσφέρει την ικανοποίηση που μπορεί να φτάσει στα βάθη της καρδιάς μας! Ως εκ τούτου, ονομάζουμε αυτή τη συμπεριφορά ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ! Αν δεν βλέπουμε το κακό μέσα μας, όταν το παρακολουθούμε στα ψηφιακά μέσα ή το βλέπουμε στα έντυπα μέσα, είναι βέβαιο ότι "ενοχλούμαστε" αλλά μόνο επιφανειακά και ανίσχυρα.
Έχετε κατά νου
Αντίθετα, αν δεν μπορούμε να συσχετιστούμε με τον εαυτό μας και δεν βλέπουμε την αόρατη σύνδεσή μας και την άνευ όρων καλή θέληση και υποστήριξη για τα ενάρετα επιτεύγματα κάποιου άλλου, τότε δεν μπορούμε να πάρουμε την αύξηση, ακόμη και αν πραγματικά το αξίζουμε! Και στις δύο περιπτώσεις το ΣΤΡΕΣ παραμένει ανέγγιχτο και συνεχίζει να μας διαβρώνει. Έτσι, παραμένουμε στο STRESS, ανεξάρτητα από το αν βλέπουμε κακό ή αξίες στα μέσα ενημέρωσης! Το δεύτερο σημείο είναι ότι, αν συνεχίσουμε να προσπαθούμε να αγνοήσουμε ή να ξεφύγουμε από τις ελλείψεις μας, τότε γινόμαστε κυνικοί και ΣΤΡΕΣΕΙΣ και συνεχίζουμε να "βλέπουμε" ελαττώματα στα ενάρετα επιτεύγματα των άλλων και αναπόφευκτο και φυσιολογικό στα εγκλήματα και τις διαστροφές.
Το επόμενο σημείο είναι, ότι παραμένουμε ψυχροί, ουδέτεροι, ακόμη και καταθλιπτικοί, ακόμη και όταν μας τιμούν και μας συγχαίρουν, νομίζοντας ότι αυτό είναι αναληθές (καθώς έχουμε βαθιά ταπεινότητα που δεν μπορεί να φουντώσει, για τον εαυτό μας και τους άλλους). Είμαστε ψυχροί, ουδέτεροι και καταθλιπτικοί επίσης λόγω της φιλοσοφικής μέθης ότι τα πάντα είναι εφήμερα, προσωρινά, παροδικά, παροδικά, φευγαλέα και δεν υπάρχει τίποτα να προσέξουμε! Είμαστε αξιολύπητοι, αναίσθητοι και μελαγχολικοί, αν μας παραμελούν ή μας ταπεινώνουν, καθώς αναμένουμε τέτοια "κακοήθη συμπεριφορά μόνο" από τους άλλους, για τους οποίους έχουμε περιφρόνηση και απελπιστική στάση (δηλαδή καμία προσδοκία οποιουδήποτε θαυμασμού )!
Remenber
Έτσι, παραμένουμε αιώνια σε ΣΤΡΕΣ, χωρίς όρους, ανεξάρτητα από το αν μας θαυμάζουν ή μας συγχαίρουν ή αν μας παραμελούν, μας απογοητεύουν ή μας ταπεινώνουν! Ποιος είναι ο λόγος; Ο κύριος λόγος είναι ο διαχωρισμός μας από την πραγματικότητα και τον αυθεντικό εαυτό μας και η ταύτισή μας με το σώμα μας, την εμφάνισή μας, την οικονομική μας κατάσταση, την ικανότητά μας, τη διάνοιά μας, τη θρησκεία μας, τη φυλή μας, την κάστα μαςτον τόπο μας και την ιδεολογία μας. Η επιτυχία της ατομικότητάς μας δίνει μόνο ρηχή και προσωρινή καύχηση, και η αποτυχία προσφέρει εκφυλιστική και αναπηρική κατάθλιψη! Ο διαχωρισμός από τον πραγματικό εαυτό, είναι αυτονόητος και προκαλεί, ΣΤΡΕΣ και δυσαρέσκεια, σε κάθε περίσταση. Επιπλέον, αν το εγώ μας είναι άκαμπτο, παίρνουμε περισσότερο STRESS και παρέχουμε περισσότερο STRESS στους άλλους, με το να γινόμαστε, αλαζόνες, κατσούφηδες, βίαιοι, αυτοκτονικοί, εκμεταλλευτές, εκμεταλλευόμενοι, παραβάτες, θύματα, απατεώνες, τρομοκράτες και εξαπατημένοι και αθώοι αλλά πεισματάρηδες και μάλιστα φανατικοί θύματα!
Ως εκ τούτου, λέγεται γενικά ότι αν εξαλείψετε το εγώ, θα είστε ελεύθεροι από πόνους και απολαύσεις. Αλλά αυτό δεν είναι ούτε απλό ούτε κατάλληλο. Δεν είναι αλήθεια ότι όταν ταυτιζόμαστε με την οικογένειά μας, την κοινωνία, το έθνος και τον κόσμο μας, ότι εκτελούμε το καθήκον μας απέναντί τους; Δεν είναι αλήθεια ότι το εγώ μας (η ταυτότητά μας) ως γιατρός, δικηγόρος, υπουργός και αγρότης καθιστά εφικτό να εργαστούμε εύκολα, συμπληρωματικά και αρμονικά στην κοινωνία; Δεν είναι αλήθεια ότι η ατομικότητά μας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την αφοσίωσή μας στη δουλειά μας, παρόλο που αυτό συνεπάγεται την απόκτηση απολαύσεων ή πόνων;
Εγώ
Το Εγώ καθεαυτό, έχει τη δική του λειτουργία και δεν μπορεί να καταδικαστεί. Στην πραγματικότητα, ακόμη και αν καταδικαστεί, θα παραμείνει μαζί μας, ως μέρος της ζωής μας. Ωστόσο, μέσω της Ολικής Διαχείρισης του Άγχους (η καρδιά της οποίας είναι το NAMASMARAN), ο εαυτός μας (ατομικότητα ) ανθίζει σε αληθινό εαυτό και αρχίζουμε να διαπρέπουμε μεγαλειωδώς ως κόρη, σύζυγος, μητέρα, γιατρός, δικηγόρος, επιστήμονας κλπ, αλλά και ως μέλος ενός νοικοκυριού, ενός χωριού, μιας χώρας, μιας θρησκείας και ενός κόσμου!
Ωστόσο, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η συνολική διαχείριση του άγχους δεν μπορεί να γίνει βίωμα με απλή επικοινωνία, ανάγνωση, συζήτηση ή εικασίες. Η εμπειρία της δεν είναι διαθέσιμη μόνο για διανοητική ανάλυση ή περισυλλογή. Η Ολική Διαχείριση του Άγχους μπορεί να αποκτηθεί με συνεχή μελέτη, συζήτηση, πρακτική, διαμοιρασμό κατά προτεραιότητα!